Ομιλία Γιώργου Α. Παπανδρέου στο 23ο συνέδριο της Σοσιαλιστικής Διεθνούς

Αγαπητοί σύντροφοι, αγαπητοί φίλοι, είστε στην Ελλάδα και είμαι περήφανος που σας καλωσορίζω, εσάς, τους εκπροσώπους ενός κινήματος, το οποίο έχει κάνει περισσότερα από οποιοδήποτε άλλο, στη διάρκεια του τελευταίου αιώνα, για να βάλει τον άνθρωπο στο επίκεντρο της ανθρώπινης προόδου.



Αυτό είναι το κίνημα, που έβαλε τη λέξη «δήμος» στη δημοκρατία. Δήμος στα ελληνικά σημαίνει λαός.



Αυτό είναι το κίνημα, που αγωνίστηκε να δώσει φωνή σε όσους δεν έχουν.



Το κίνημα, που κατέρριψε το μύθο ότι, λίγοι έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τι έχει η πλειοψηφία, τι σκέφτεται η πλειοψηφία ή τι καθένας από εμάς μπορεί να πει.



Αυτό είναι το κίνημα, το οποίο προκάλεσε το μύθο ή αμφισβήτησε το μύθο, ότι οι λαοί δεν μπορούν να κυβερνηθούν, επειδή δεν έχουν τη γνώση να το κάνουν αποτελεσματικά.



Αυτό είναι το κίνημα, που γνωρίζει ότι η καταπίεση του ενός, σημαίνει καταπίεση όλων.



Αυτό είναι το κίνημα, το οποίο υποστήριξε την κοινωνική αλλαγή. Αγωνιστήκαμε για την απελευθέρωση όλων των ανθρώπων. Απελευθέρωση από την ανισότητα, από την ανασφάλεια, από τις διώξεις. Απελευθέρωση από τον αναλφαβητισμό, την ακραία φτώχεια, τον φονταμενταλισμό. Απελευθέρωση από την τρομοκρατία, τον πόλεμο και τα βασανιστήρια.



Αυτές οι ελευθερίες είναι τα δικαιώματά μας. Ελευθερίες και δικαιώματα, που εξασφαλίζουν την πραγμάτωση της ανθρώπινης δυνατότητας



Αυτό μας διαφοροποιεί από τους συντηρητικούς αντιπάλους μας.



Για εμάς, η κοινωνική δικαιοσύνη δεν είναι βάρος, είναι απαραίτητη ελευθερία για ανάπτυξη. Για εμάς, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι εμπόδιο, αλλά απαραίτητη ελευθερία για την ασφάλεια. Για να διασφαλιστεί η ασφάλεια. Για εμάς, η παιδεία δεν περιορίζεται στους λίγους, στους –υποτίθεται- πιο έξυπνους, στους πιο πλούσιους. Η εκπαίδευση είναι απαραίτητη ελευθερία για να αναπτύξει το ταλέντο όλων. Για εμάς, η προστασία του περιβάλλοντος δεν είναι εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη, είναι νέα ευκαιρία για μια καλύτερη ποιότητα ζωής, μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, περισσότερο βιώσιμες οικονομίες.



Αφού συνδυάσουμε τις αξίες μας με την πρακτική της Δημοκρατίας, τότε βλέπουμε πρόοδο. Βλέπουμε τους λαούς να γίνονται, οι ίδιοι συγγραφείς της ιστορίας τους, και όχι να γίνονται θύματα των αποφάσεων άλλων.



Βλέπουμε τη μισή ανθρωπότητα, τις γυναίκες, να αποκτούν φωνή, αποικίες και υποταγμένες φυλές να απελευθερώνονται, εργαζόμενοι άνδρες και γυναίκες να βρίσκουν ασφάλεια. Αλλά, εκεί όπου αποτύχαμε, είδαμε την πρόοδο να παραχωρεί την εξουσία στους λίγους, και τον πλούτο να παραδίδεται σε ακόμα λιγότερους.



Σήμερα, λοιπόν, δεν μπορούμε να αποτύχουμε, διότι σήμερα, φίλοι μου, βρισκόμαστε σε ένα σημείο καμπής. Σήμερα, ο αγώνας μας υπερβαίνει τον αγώνα για κοινωνική αλλαγή. Πρόκειται για έναν αγώνα, που πρέπει να τον τολμήσουμε για τη διάσωση της ανθρωπότητας.



Θα ήθελα να είμαι σαφής. Αντιμετωπίζουμε αποκαλυπτικές αλλαγές στη ζωή μας, αλλά πολύ περισσότερο στην ζωή των παιδιών μας.



Η κλιματική αλλαγή προκαλεί ξηρασία, απερήμωση και πλημμύρες.



Ένας μη ρυθμιζόμενος ανταγωνισμός στις παγκόσμιες αγορές φέρνει τις τιμές των τροφίμων στα ύψη. Η μη ελεγχόμενη συγκέντρωση του πλούτου δημιουργεί τεράστιες ανισότητες. Η μη ελεγχόμενη διάχυση των νέων τεχνολογιών προκαλεί μη ελεγχόμενους και καταστροφικούς πολέμους. Ανεξέλεγκτες δυνάμεις σε κυβερνήσεις και εταιρίες περιορίζουν ελευθερίες και δικαιώματα.



Εάν, λοιπόν, δεν βρούμε τη βούληση για να ξεπεράσουμε αυτά τα φαινόμενα, θα οδηγηθούμε σε μια εποχή βίας άνευ προηγουμένου. Τη βία τού να βλέπεις την απώλεια των υδάτινων πόρων. Τη βία του ξεριζωμού από τα χωριά και τις περιοχές μας, που θα δημιουργήσει μαζικά κινήματα προσφύγων, οι οποίοι θα αναζητούν ένα μακρινό μέλλον. Ένα μέλλον, όπου ο καθένας θα είναι θύμα του ρατσισμού και της ξενοφοβίας.



Τη βία τού να ξυπνάς ξαφνικά μέσα στη φτώχεια και να μην βρίσκεις τα μέσα να αγοράσεις το απαραίτητο φαγητό για την οικογένειά σου.



Τη βία της απώλειας της εργασίας και της ελπίδας να βρεις κανούργια.



Τη βία όλο και μεγαλύτερων ανισοτήτων. Τη βία των συγκρούσεων για τις πηγές ενέργειας.



Αν αποτύχουμε να δράσουμε, η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας μπορεί να συρρικνώσει κατά 20% την παγκόσμια οικονομία, αφήνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους έκθετους στον κίνδυνο της ξηρασίας, των πλημμυρών και της έλλειψης τροφής και δημιουργώντας περίπου 200 εκατομμύρια περιβαλλοντικούς πρόσφυγες. Αυτοί οι αριθμοί είναι πραγματικά τρομεροί, αλλά ακόμα πιο πραγματικό είναι το κόστος της αδράνειας.



Για να κατανοήσουμε καλύτερα τους αριθμούς αυτούς: η κάλυψη των βασικών αναγκών σε νερό, περίθαλψη και εκπαίδευση απαιτούν για τις λιγότερο αναπτυσσόμενες χώρες του κόσμου περίπου 80 δις δολάρια το χρόνο. Το 2009, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής έχουν υποσχεθεί 162 δις, για να χρηματοδοτήσουν τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Αν λάβουμε υπόψη μας αυτούς τους αριθμούς, είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς οι παγκόσμιες προτεραιότητες έχουν πάρει τόσο λάθος κατεύθυνση.



Πράγματι, υπάρχει εδώ ένα παράδοξο. Η ανθρωπότητα αποκτά όλο και μεγαλύτερη δύναμη, μεγαλύτερο πλούτο, γνώση και δυνατότητες. Για ποιο λόγο, λοιπόν, η παγκόσμια κοινότητα δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει αυτές τις προκλήσεις;



Εμείς, οι Σοσιαλιστές και οι Δημοκράτες, γνωρίζουμε βαθιά στην καρδιά μας ότι υπάρχει άλλη επιλογή, ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Έχουμε βιώσιμες και καλύτερες εναλλακτικές. Μπορούμε να επιλύσουμε το πρόβλημα της υπερθέρμανσης του πλανήτη, μπορούμε να βρούμε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μπορούμε να καταστήσουμε την φτώχεια ιστορικό παρελθόν. Μπορούμε να εκπαιδεύσουμε όλους τους πολίτες μας.



Μπορούμε να εξασφαλίσουμε για όλους τους πολίτες πρόσβαση στις νέες τεχνολογίες, και μέσω αυτών, πρόσβαση στη γνώση και στα προσόντα που θα τους υποστηρίξουν, σε ένα νέο και πιο πράσινο μοντέλο ανάπτυξης. Το γνωρίζουμε, γιατί το κίνημά μας, το έχει πετύχει αυτό σε εθνικό επίπεδο σε πολλές χώρες.



Τι μας σταματά;



Το βασικό παράδοξο είναι ότι βλέπουμε τη σταθερή απώλεια εξούσιας των λαών μας και αυτό αποξενώνει τους πολίτες μας



Η συγκέντρωση μεγάλου πλούτου στα χέρια των ολίγων, οι οποίοι δεν λογοδοτούν σε κανέναν.



Ο έλεγχος των αγορών από παγκόσμια ολιγοπώλια.



Η συγκέντρωση εξουσίας στα Μέσα Ενημέρωσης, πολύ συχνά περιορίζει τις δυνατότητες διερεύνησης, διαιωνίζει μύθους, παραπληροφορεί τους πολίτες και περιορίζει την ελευθερία έκφρασης.



Η «αιχμαλωσία» των δημοκρατικών θεσμών, είτε πρόκειται για δικαιοσύνη, κυβέρνηση, Τοπική Αυτοδιοίκηση, πολιτικούς, κουλτούρα, παιδεία.



Τέλος, η αιχμαλωσία των κομμάτων από τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα Μέσα Ενημέρωσης.



Αυτό προκαλεί διαφθορά και κακή διακυβέρνηση.



Εγώ προσωπικά, το έζησα αυτό εδώ, στην Ελλάδα, όπου η πολιτική όλο και περισσότερο αποξενώνεται από τα πραγματικά προβλήματα του λαού και ενισχύει όλο και περισσότερο τους οικονομικά ισχυρούς και τα συμφέροντα των ΜΜΕ.



Αυτή είναι η απώλεια δύναμης από τους πολίτες μας. Και αυτό προκαλεί αποξένωση και φόβο.



Οι νεώτερες γενιές συχνά βλέπουν μόνο δύο επιλογές, είτε απάθεια, είτε εξτρεμισμό. Απραξία ή πίστη σε νέους μεσσίες, φονταμενταλιστές, τυράννους, ή λαϊκιστές.



Φίλοι μου, οι αντίπαλοί μας συστηματικά χρησιμοποιούν τον φόβο και την παραπληροφόρηση για να ελέγξουν τον κόσμο. Γι/ αυτό ακριβώς, εμείς θα πρέπει να χρησιμοποιούμε συστηματικά την ελπίδα και τη διαφώτιση, για να εκπαιδεύουμε και να ενδυναμώνουμε τους πολίτες μας και να απελευθερώνουμε τις δυνατότητές τους.



Δυνατότητες δημιουργικές, παραγωγικές, αλλά ακόμα περισσότερο τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε μία νέα κουλτούρα συλλογικής συνεργασίας και επίλυσης προβλημάτων, μία κουλτούρα αλληλεγγύης και ειρήνης, μία πολιτική κουλτούρα δημοκρατίας και συμμετοχής.



Όχι, ο ιστορικός μας ρόλος δεν έχει τελειώσει. Είναι περισσότερο αναγκαίος παρά ποτέ. Ωστόσο, θα πρέπει να θέσουμε τη διαδικασία λήψης αποφάσεων στα χέρια του ατόμου και, δεν εννοώ την ψήφο σε ένα άνδρα ή σε μια γυναίκα, αυτό το έχουμε επιτύχει. Βλέπουμε, όμως, ότι αυτό το απλό στοιχείο της Δημοκρατίας γίνεται αντικείμενο κατάχρησης, πολύ συχνά.



Πιστεύω ότι η απάντηση βρίσκεται στο να εμβαθύνουμε τις δημοκρατικές πρακτικές και πιστεύω ότι, εμείς, η σοσιαλιστική οικογένεια, θα πρέπει να είμαστε πρωτοπόροι σε αυτή τη διαδικασία.



Γι/ αυτόν ακριβώς το λόγο, η Σοσιαλιστική Διεθνής θα πρέπει να διευρύνει τη βάση της, εισάγοντας ενεργά τμήματα της κοινωνίας μας, που θα μας προκαλέσουν να σκεφτούμε διαφορετικά και να προσεγγίσουμε τα προβλήματα κάτω από μία νέα προοπτική. Οι γυναίκες, οι νέοι, οι μειονότητες και οι μετανάστες.



Όλοι αυτοί αμφισβητούν τον ιεραρχικά δομημένο τρόπο, τον γραφειοκρατικό τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε. Αμφισβητούν την εξουσία που κατέχουμε και απαιτούν να τη μοιραστούμε. Και πρέπει να το πράξουμε αυτό.



Μας αμφισβητούν, όταν γινόμαστε μέρος του κατεστημένου, ένα κομμάτι της ελίτ και, μας αμφισβητούν, όταν βλέπουν έλλειψη αλληλεγγύης, αξιοκρατίας και διαφάνειας.



Πολλές φορές, οι ομάδες αυτές κηδεμονεύονται. Πρέπει, λοιπόν, να τους δώσουμε δύναμη. Γιατί αυτοί είναι η πηγή φρέσκου οξυγόνου για την υγεία των κομμάτων μας, αλλά και για τη Σοσιαλιστική Διεθνή.



Και για τον λόγο αυτό, πρέπει να εξετάσουμε νέα, περισσότερο πράσινα μοντέλα ανάπτυξης, που θα δίνουν τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από τις κεντρικές μονάδες παραγωγής ενέργειας, από την εξάρτηση από τα ορυκτά καύσιμα.



Θα ήθελα, σήμερα, να ευχαριστήσω και να καλωρορίσω τον Τζέρεμι Ρίφκιν, ο οποίος θα μας μιλήσει για ένα μοντέλο ανάπτυξης το οποίο εμβαθύνει τη Δημοκρατία, καθώς δίνει κυριολεκτικά δύναμη στους ανθρώπους. Σας προτρέπω να τον ακούσουμε όλοι σήμερα. Και φυσικά, θα ήθελα να ευχαριστήσω ιδιαίτερα τον Ρικάρντο Λάγκος και τον Γκόραν Πέρσον, για τη δουλειά που έχουν κάνει στην Επιτροπή μας για μια Βιώσιμη, Παγκόσμια Κοινωνία. Θα τους ακούσουμε αργότερα σήμερα.



Γι/ αυτό, λοιπόν, η Σοσιαλιστική Διεθνής συνεχίζει να εργάζεται σε περιοχές σύγκρουσης, ενδυναμώνοντας τη διπλωματία των πολιτών. Να στηρίξουμε τη συνεννόηση ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τους Παλαιστινίους, έτσι ώστε να επιτύχουν ένα ασφαλές Ισραήλ κι ένα βιώσιμο Παλαιστινιακό κράτος. Καλωσορίζουμε την χθεσινή απόφαση για ανταλλαγή κρατουμένων ανάμεσα στους Ισραηλινούς και τη Χεζμπολάχ.



Χρειαζόμαστε μία νέα κατανόηση, η οποία θα δώσει τη δυνατότητα σε Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους να επανενωθούν σε ένα ομόσπονδο κράτος, σύμφωνα με τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών, τερματίζοντας με τον τρόπο αυτό την 35ετή κατοχή της νήσου.



Πιστεύω ότι πρέπει σήμερα να στείλουμε ένα μήνυμα ελπίδας και υποστήριξης, τόσο στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Κύπρου, τον κ. Δημήτρη Χριστόφια, όσο και στον κ. Ταλάτ. Οι δύο άντρες συναντώνται αυτές τις μέρες στην Κύπρο.



Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι το τείχος, που ήταν η διαίρεση της νήσου για τόσα πολλά χρόνια, σύντομα θα κατεδαφιστεί.



Για τον λόγο αυτό, η Σοσιαλιστική Διεθνής πρέπει να συνεχίσει την εργασία της στα Βαλκάνια. Βοηθήσαμε στο να υπάρξει, να συσταθεί ένας νέος δημοκρατικός φιλοευρωπαϊκός συνασπισμός στη Σερβία. Καλωσορίζω τον ηγέτη του κόμματος - μέλους της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, τον Πρόεδρο της Σερβίας, Μπόρις Τάντιτς, ο οποίος θα έρθει σήμερα το απόγευμα στην Αθήνα και εύχομαι, σε εκείνον και στους εταίρους του συνασπισμού, καλή τύχη.



Για όλους αυτούς τους λόγους, θα πρέπει να ενισχύσουμε τη Σοσιαλιστική Διεθνή, χτίζοντας νέες συμμαχίες. Υπάρχουν κόμματα, κινήματα και κυβερνήσεις ανά τον κόσμο, που έχουν τις ίδιες αξίες με εμάς και θα μπορούσαν να γίνουν κρίσιμοι σύμμαχοι, ακόμα και μέλη της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Δημοκρατικές, προοδευτικές δυνάμεις και φίλοι στην Ινδία, την Βραζιλία, τη Ρωσία, την Κίνα, τον Αραβικό κόσμο και τις ΗΠΑ. Και αναμφισβήτητα, η ελπίδα που έφερε ο Μπαράκ Ομπάμα, είναι μία ελπίδα για μας, ότι θα έρθει ο άνεμος της αλλαγής και ότι η χώρα του θα παίξει σημαντικό ρόλο για την πρόοδο και την ειρήνη στον κόσμο. Του ευχόμαστε, λοιπόν, κάθε επιτυχία.



Σε αυτή την ευρύτερη συμμαχία, μπορούμε όλοι μας να μάθουμε ο ένας από τον άλλο και να αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις αποτελεσματικά και σε πολιτικό και σε πρακτικό επίπεδο. Γι? αυτό λοιπόν, η Σοσιαλιστική Διεθνής πρέπει να επανεξετάσει τον τρόπο με τον οποίο εργάζεται.



Είναι μία τεράστια οργάνωση, έχει ένα ανεξάντλητο δυναμικό, έχει ενδελεχή γνώση, έχει γνώση που έχει σωρευτεί σε όλα τα κράτη και σε όλες τις κυβερνήσεις. Έχουμε το νέο και το παλιό, ήμασταν και εντός και εκτός εξουσίας, έχουμε το πάθος που χαρακτηρίζει την αντιπολίτευση, αλλά και τη σοφία των κυβερνήσεων.



Πρέπει αυτή τη μεγάλη μας εμπειρία να την διαχύσουμε σε ολόκληρο τον κόσμο και, αν θέλουμε πραγματικά να έχουμε αντίκτυπο σε διεθνές επίπεδο, πρέπει να καταστούμε μία οργάνωση, η οποία θα προσφέρει πρακτικές πολιτικές λύσεις για όλα τα κόμματα - μέλη, αλλά και για τους μεμονωμένους πολίτες.



Σας ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη που δείξατε στο πρόσωπό μου και ευχαριστώ όλους όσοι έχουν εργαστεί μαζί μου, τον Λουίς Αγιάλα, και όλους εσάς. Πρέπει να ομολογήσω πως αισθάνομαι ότι έχω και άλλα, πολλά να προσφέρω στην οργάνωσή μας. Τα τελευταία χρόνια, κατόρθωσα να κατανοήσω τα υπέρ και τα κατά της Σοσιαλιστικής Διεθνούς σε μεγαλύτερο βάθος.



Συναντήθηκα με πολλούς από εσάς και κατανόησα την επιθυμία σας για πρόοδο, καλύτερες πρακτικές, ενημέρωση των ηγετών, νέα δίκτυα συνεργασίας, καλύτερη αντιμετώπιση εστιών κρίσης, μεγαλύτερη παρουσία και εύστοχη προσέγγιση των θεμάτων.



Αυτές είναι οι νέες και πιεστικές προτεραιτότητες για τη νέα ηγεσία του κινήματός μας. Προτείνω το νεοεκλεγέν Προεδρείο να καταστήσει όλα αυτά προτεραιότητα για μελλοντικές μας πολιτικές και να συζητήσει όλες τις διαστάσεις της μελλοντικής μας δράσης.



Πρέπει να καταλήξουμε σε χειροπιαστά προγράμματα, σε απαραίτητες αλλαγές, για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις νέες προκλήσεις. Είναι δική μου πρόθεση να ξεκινήσω άμεσα τη σοβαρή και συστηματική διαδικασία που απαιτείται, προκειμένου να πετύχω αυτό το σκοπό, να κάνω αλλαγές και μεταρρυθμίσεις μέσα σε ένα στενό χρονικά πλαίσιο.



Και βεβαίως, χαιρετίζω τις δικές σας σκέψεις. Υπάρχουν τρεις προτεραιότητες που επιθυμώ να αντιμετωπίσω, από κοινού με όλους σας. Προτίθεμαι να επισκεφτώ όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές, για να συζητήσουμε ένα νέο τρόπο οργάνωσης του κινήματός μας και, προγραμματίζω οπωσδήποτε να συμπεριλάβω γυναίκες, μετανάστες και νέους στις συζητήσεις μας.



Κυρίως η νέα γενιά, η οποία προσπαθεί να αντιδράσει στην συγκέντρωση εξουσίας, στον ιεραρχικό τρόπο με τον οποίο είναι δομημένες οι κοινωνίες και τα κόμματά μας, προσπαθεί να βρει τα δικά της μέσα επικοινωνίας, δικτύωσης, καινοτομίας και συνεργασίας.



Αυτοί λοιπόν έχουν πολλά να μας διδάξουν, για νέες μορφές συλλογικής δράσης, αντιμετώπισης των προβλημάτων και επικοινωνίας. Για μένα, θα είναι προτεραιότητα να μάθω από τους νέους, γιατί αυτό που λένε με απλά λόγια είναι ότι, η Δημοκρατία και η κοινωνική δικαιοσύνη, είναι ένας αέναος αγώνας.



Αν εγκαταλείψει κανείς τον αγώνα αυτό, αυτομάτως, υπονομεύει την δική μας μάχη. Η Δημοκρατία είναι ένας καθημερινός αγώνας. Όταν ήμουν νέος, όταν ο πατέρας μου ήταν έγκλειστος στη φυλακή και πέθανε ο παππούς μου υπό κατ? οίκον περιορισμό, ήμουν στην εξορία, στη Σουηδία, κατά τη διάρκεια την στρατιωτικής δικτατορίας.



Φανταζόμουν ότι στην κηδεία του παππού μου, στην Ελλάδα, θα ήμουν μόνος μου με την οικογένειά μου, όμως ήρθαν χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, οι οποίοι ήρθαν, παρόλο το φόβο της δικτατορίας, ήρθαν για να στηρίξουν και να φωνάξουν για τη Δημοκρατία. Γιατί η Δημοκρατία, όπως σας είπα, είναι ένας αέναος αγώνας.



Οφείλουμε να υποκλιθούμε και να τιμήσουμε όλους εκείνους που θυσίασαν και τη ζωή τους για την Δημοκρατία. Και θα ήθελα, κλείνοντας, να μου επιτρέψετε να τιμήσω μια ηγέτιδα, η οποία αγωνίστηκε σε όλη της την ζωή για τη Δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη, στη χώρα της, στο Πακιστάν. Καλωσορίζουμε τον Ασίντ Αλί Ζαρνταρί, τον σύζυγο της γυναίκας αυτής, της Μπεναζίρ Μπούτο, η οποία θυσίασε ολόκληρη την ζωή της για τη χώρα της και την Δημοκρατία.



Ας τιμήσουμε την Μπεναζίρ Μπούτο, τηρώντας ενός λεπτού σιγή στη μνήμη της.







ΕΝΟΣ ΛΕΠΤΟΥ ΣΙΓΗ







Ας τη θυμόμαστε για όλους τους αγώνες της και, οι αγώνες της αυτοί, ας μην πάνε χαμένοι.



Αγαπητοί φίλοι, είναι καιρός να γράψουμε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία μας. Και αυτό το νέο κεφάλαιο θα πρέπει να αρχίσει τώρα.



Σας ευχαριστώ πολύ. Σας ευχαριστώ πολύ για την εμπιστοσύνη και την τιμή που δείξατε στο πρόσωπό μου.