Τετάρτη 7 Μαΐου 2008

Working Class Hero - John Lennon

αναρτήθηκε από το χρήστη PWSEIDONIOS IN GREEKLISH @ 6:53 μ.μ.   4 σχόλια

4 σχόλια:

Τη 11 Μαΐου 2008 στις 6:45 π.μ. , Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

60 χρόνια Ισραήλ,
60 χρόνια από τη Νάκμπα!

Αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό Λαό!

Θυμόμαστε τη Νάκμπα!
Συμπληρώνονται φέτος 60 χρόνια από την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ, 60 χρόνια από την Καταστροφή (Νάκμπα) της Παλαιστίνης!
60 χρόνια Ισραήλ: 60 χρόνια κρατικής τρομοκρατίας, εθνοκάθαρσης και ρατσισμού!
Τετάρτη 14 Μάη
από τις 7:00 και μετά ολονύχτια διαμαρτυρία στην Ισραηλινή πρεσβεία (Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων)
Πέμπτη 15 Μάη
στις 6:00 συγκέντρωση διαμαρτυρίας μπροστά στην πρεσβεία (Παλαιστινιακή Παροικία)

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2008/05/blog-post_10.html

 
Τη 11 Μαΐου 2008 στις 6:49 π.μ. , Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

CARTA D'IDENTITA' - ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ

(του Mahumud Darwish [http://www.mahmouddarwish.com/], Παλαιστίνιου ποιητή που αρνήθηκε να συμμετάσχει στην αφιερωμένη στο Ισραήλ Διεθνή Έκθεση Βιβλίου του Τορίνο (8 - 12 Μάη 2008) [http://press-gr.blogspot.com/2008/04/blog-post_1151.html])

Σημειώστε!
Είμαι Άραβας και η ταυτότητά μου έχει τον αριθμό 50.000.
Πατέρας οκτώ παιδιών,
το ένατο θα ‘ρθει μετά το καλοκαίρι.
Αυτό σας εκνευρίζει;
Σημειώστε!
Είμαι Άραβας,
εργάτης μαζί με εργάτες στο λατομείο,
έχω οκτώ παιδιά.
Για τα παιδιά αυτά,
απ’ τα βράχια βγάζω το ψωμί, τα ρούχα και τα βιβλία.
Δεν διακονεύω στις πόρτες σας,
ούτε και ταπεινώνομαι μπροστά στην πόρτα σας.
Αυτό σας εκνευρίζει;
Θυμηθείτε! Είμαι Άραβας,
έχω όνομα χωρίς τίτλους
και παραμένω αδιαμαρτύρητος σε μια χώρα που παραφρονεί από αγανάκτηση.
Οι ρίζες μου
καταπατήθηκαν πριν από τη γέννηση του χρόνου,
πριν την εμφάνιση των εποχών,
πριν τα πεύκα και τα λιόδεντρα,
και πριν φυτρώσει η χλόη.
Ο πατέρας μου… προέρχεται από το σόι τ’ αλετριού
κι όχι από προνομιούχα τάξη
και ο παππούς μου ήταν χωρικός,
χωρίς γενεαλογικό δένδρο!
Μου δίδαξαν την περηφάνια του ήλιου,
πριν μου διδάξουν ανάγνωση,
και το σπίτι μου είναι σαν καλύβα,
με καλάμια και κουρέλια.
Είστε ικανοποιημένοι απ’ την κατάστασή μου;
Έχω όνομα χωρίς τίτλους! Θυμηθείτε!
Είμαι Άραβας,
μαύρα μαλλιά και μάτια καστανά.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: παλαιστινιακή μαντίλα στο κεφάλι,
παλάμη ζαρωμένη και σκληρή σαν πέτρα,
που γδέρνει το χέρι αυτού που ακουμπά,
μ’ αρέσει το ελαιόλαδο και το θυμάρι.
Η διεύθυνσή μου;
Έρχομαι από χωριό απόμακρο, ξεχασμένο
από τις τηλεοράσεις, με δρόμους χωρίς όνομα,
όπου οι άνθρωποι του χωραφιού και του λατομείου
αγαπούν το σοσιαλισμό.
Αυτό σας εκνευρίζει;
Σημειώστε! Είμαι Άραβας.
Εσείς μου κλέψατε τα περιβόλια των προγόνων μου και τη γη που καλλιεργούσαν,
μαζί και τα παιδιά μου,
χωρίς τίποτα ν’ αφήσετε,
παρά τις πέτρες
και το δικό σας Κράτος θα μας πάρει κι αυτές,
όπως ήδη μας λέει.
Γι’ αυτό! Σημειώστε:
εγώ δεν μισώ τους ανθρώπους,
ούτε επιτέθηκα σε κανέναν,
αλλά αν μια μέρα στην πείνα με υποχρεώσουν,
θα τραφώ με τις σάρκες του κατακτητή μου.
Προσέξτε!
Την πείνα και την οργή μου.

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2008/05/carta-didentita.html

 
Τη 11 Μαΐου 2008 στις 6:53 π.μ. , Ο χρήστης Blogger σίβυλλα είπε...

ΒΟΥΛΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΙΜΟΣΙΔΗΣ – ΣΟΦΙΑ ΣΑΚΟΡΑΦΑ

ΕΡΩΤΗΣΗ
ΠΡΟΣ: ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ
Αθήνα, 19 Μαρτίου 2008
ΘΕΜΑ: Σφαγή αμάχων στη Γάζα

Κυρία Υπουργέ,
άναυδη η διεθνής κοινή γνώμη παρακολουθεί την κτηνώδη επίθεση του Ισραήλ στη Γάζα. Μια επίθεση γενοκτονίας που συνιστά έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Μόνο τις τελευταίες μέρες περισσότεροι από 100 Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί από το στρατό κατοχής. Μεταξύ των θυμάτων συγκαταλέγονται τουλάχιστον 19 παιδιά και μεταξύ αυτών νεογέννητα νήπια. Επιπλέον, οι ισραηλινές επιθέσεις καταστρέφουν ζωτικής σημασίας πολιτικές υποδομές όπως νοσοκομειακές εγκαταστάσεις.
Είναι προφανές ότι το Ισραήλ θέλοντας να εξαλείψει την παλαιστινιακή αντίσταση δεν έχει κανένα δισταγμό να βάλει στο στόχαστρο ολόκληρο τον άμαχο πληθυσμό της Γάζας. Με την πρακτική των δυσανάλογων στρατιωτικών πληγμάτων παραβιάζονται αρχές του διεθνούς δικαίου.
Έτσι κι αλλιώς, ο πολύμηνος ασφυκτικός αποκλεισμός έχει στερήσει από τους κατοίκους της Γάζας βασικά αγαθά όπως τρόφιμα, φάρμακα, νερό και ιατρικές υπηρεσίες προκαλώντας μια πραγματική ανθρωπιστική κρίση. Με δεδομένες τις ισραηλινές στοχεύσεις, είναι πολύ πιθανό να μην έχουμε ακόμα δει τα χειρότερα.
Δυστυχώς η «διεθνής κοινότητα» (δηλαδή η Ε.Ε., ΗΠΑ, ΟΗΕ) με τη συνένοχη σιωπή τους στηρίζουν το “Ολοκαύτωμα της Γάζας” και επικροτούν την ενεργητική στρατιωτική συνδρομή των ΗΠΑ με την αποστολή στα ανοιχτά του Λιβάνου του πολεμικού πλοίου USS Cole. Για μια ακόμα φορά ο μόνος πραγματικός σύμμαχος στον αγώνα των Παλαιστινίων για ελευθερία, δικαιοσύνη και πατρίδα είναι η διεθνής αλληλεγγύη των εργαζομένων και της νεολαίας.
Πρέπει, επίσης, να επισημάνουμε και την ανυπαρξία οποιασδήποτε πραγματικής πίεσης από τη μεριά της ελληνικής κυβέρνησης προς το Ισραήλ για να σταματήσει την αιματοχυσία.

Για τα παραπάνω Ερωτάται η Υπουργός

1. Προτίθεται η ελληνική κυβέρνηση να καταδικάσει τη σφαγή στη Γάζα;
2. Προτίθεται η ελληνική κυβέρνηση ν’ αναλάβει πρωτοβουλία στην Ε.Ε. για τη σωτηρία των αθώων αμάχων;

ΟI ΕΡΩΤΩΝΤΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ
Μιχάλης Τιμοσίδης - Σοφία Σακοράφα

 
Τη 11 Μαΐου 2008 στις 6:55 π.μ. , Ο χρήστης Anonymous Ανώνυμος είπε...

Anita Mosca: γράμμα από την Παλαιστίνη

Γράμμα από την Anita Mosca (Ιταλίδα σκηνοθέτης), προς τους φίλους της

Φίλοι,
θέλω να μοιραστώ μ’ όλους εσάς την πρόσφατη εμπειρία της δεύτερης, άμεσης άρνησης εισόδου, στο φυλάκιο συνόρων Ιορδανίας – Ισραήλ.
Στις 24 του περασμένου Απρίλη, περίπου στις 12:00 το μεσημέρι, μαζί με τον Omar Suleiman φτάσαμε στη Γέφυρα Allenby (http://en.wikipedia.org/wiki/Allenby_Bridge), στα σύνορα της Ιορδανίας με το Ισραήλ.
Περάσαμε όλους τους ελέγχους: αποσκευές και σωματική έρευνα. Παρουσιαστήκαμε μαζί, δηλώνοντας τη σχέση μας, στον έλεγχο διαβατηρίων. Εκεί μας πήραν τα διαβατήρια.
Μετά από μία ώρα με κάλεσαν ιδιαιτέρως και μου ανακοίνωσαν πως δεν θα μπορούσα να περάσω. Δεν θέλησαν να διευκρινίσουν την άρνηση εισόδου και δεν απάντησαν σε καμία ερώτησή μου.
Στον Omar, ανακοίνωσαν ότι θα μπορούσε να συνεχίσει μόνος του το ταξίδι. Ο Omar αποφάσισε να επιστρέψει μαζί μου στο Αμάν και να διασχίσει τα σύνορα την επόμενη ημέρα, το πρωί της 25 Απρίλη.
Παρέδωσαν το διαβατήριό μου στα άτομα που με συνόδευσαν μέχρι το όχημα που μεταφέρει πολίτες από τα ισραηλινά σύνορα σ’ εκείνα της Ιορδανίας, κι εκείνα το παρέδωσαν στον οδηγό του λεωφορείου.
Είχα την πικρή διαβεβαίωση πως δεν θα μπορούσα ποτέ να επισκεφτώ την Παλαιστίνη, όταν πιστοποίησα ότι στο διαβατήριό μου είχαν βάλει τη σχετική σφραγίδα “entery denied”.
Στη Ραμάλλα μας περίμενε ο Corrado Gabriele (http://www.corradogabriele.it/), υπουργός Παιδείας της Περιφέρειας Καμπανίας της Ιταλίας, μαζί με το ολιγομελές επιτελείο του. Κατόπιν, ο Omar συναντήθηκε με την μικρή αντιπροσωπεία και τώρα βρίσκονται μαζί στα Κατεχόμενα, για να επισκεφθούν πόλεις και χωριά ώστε να ξεκινήσουν σημαντικά προγράμματα υποστήριξης και συνεργασίας με παλαιστινιακούς φορείς.
Πέρασα μέρες απελπισίας και εγκατάλειψης στο Αμάν. Συνάντησα τον Ιταλό πρόξενο της Ιταλικής πρεσβείας στην Ιορδανία, σε επαφή με τον Ιταλό πρόξενο στην Ιερουσαλήμ και τον Ισραηλινό στη Ρώμη.
Καμία βοήθεια.
Το όνομα μου περιλαμβάνεται στους φακέλους των ισραηλινών μυστικών υπηρεσιών και δεν χρειάζεται πλέον, να γνωρίζω τίποτα περισσότερο.
Γνωρίζετε ότι η θεατρική μου δουλειά, εδώ και πέντε χρόνια, είναι αφιερωμένη στους Παλαιστινίους συγγραφείς. Αρχικά, το 2003 με την Επιστροφή στη Χάιφα, του Ghassan Kanafani και τελευταία με την Ξετσίπωτη, της Sahar Khalifah (Γενάρης 2008), μια ωρίμανση στη μελέτη και θεατρική αναζήτηση, με σημείο αναφοράς την ποιότητα των συγγραφέων.
Η τελευταία μου δουλειά, η Ξετσίπωτη, βασίζεται στις συνθήκες που ζει η γυναίκα σε διάφορες χώρες και κουλτούρες. Μια ισχυρή καταγγελία της Sahar Khalifah, που είχα την τιμή να την γνωρίσω στο Αμάν. Η μοναδική ευχάριστη στιγμή μου στην Ιορδανία, που υπήρξε για εμένα η προέκταση της Γέφυρας Allenby. Ο τόπος εξορίας μου, ακόμη κι αν ήταν ο ομορφότερος τόπος του κόσμου, δεν θα άλλαζε την αθεράπευτα αρνητική αντίληψη μου.
Δεν μπορώ ν’ αναζητήσω καμία άλλη αιτιολογία για τη δεύτερη απέλασή μου, παρά μόνο τη δουλειά μου και τα θεατρικά μου έργα. Πιθανότατα, έπαιξε ρόλο το ότι σ’ αυτά οι Παλαιστίνιοι, άνδρες και γυναίκες, εμφανίζονται ως πολιτισμένοι άνθρωποι. Γεγονός που αντιτίθεται από αυτό που θα ήθελε για τους Άραβες το Ισραήλ και η Δύση. Δηλαδή, τη γυναίκα υποδουλωμένη και τον άνδρα Άραβα ως ανόητο, αμόρφωτο, φανατικό και βίαιο.
Είχα πιστέψει ότι η πρώτη θλιβερή και γελοία απέλασή μου, τον Ιούλη του 2006, όταν κατευθυνόμουν στην Ben Gurion κατόπιν προσκλήσεως από το Θέατρο Al Qasaba της Ραμάλλα (http://www.alkasaba.org/), για να επιμεληθώ τη σκηνοθεσία του Ματωμένου Γάμου, του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα. Ήμουν αφελής όταν πίστεψα ότι τα μέτρα προστασίας ήταν για την 4ημερη σύγκρουση Ισραήλ-Λιβάνου και απελάθηκα λόγω των λιβανέζικων βιζών στο διαβατήριο μου.
Τώρα έχω τη θλιβερή επιβεβαίωση ότι το όνομά μου είναι στη μαύρη λίστα των ισραηλινών και ίσως η κουλτούρα είναι το αληθινό μέτωπο αντίστασης, το πιο αιχμηρό απέναντι στη βία και την καταπίεση της κατοχής. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς ο δεύτερος καλύτερος, αν όχι ο πρώτος, στρατός του κόσμου φοβάται και τρέμει τη δύναμη των λόγων. Αυτή η σταθερή πολιτιστική δράση συνεισφέρει με την πληροφόρηση, τη διάδοση των βιβλίων, ζωντανεύοντας τις λέξεις από τον ηθοποιό και τον δραματουργό στην τέχνη του θεάτρου, με τις ταινίες, τα ντοκιμαντέρ, όπως ο σημαντικός ηθοποιός και σκηνοθέτης Mohammed Bakri (http://www.mohammadbakri.com/).
Είναι μεγάλη η πίκρα και ο προσωπικός πόνος, να μην μπορώ αυτή τη στιγμή να βρίσκομαι στην Παλαιστίνη, να μην βλέπω τόπους με τους οποίους είμαι συνδεδεμένη διπλά: με τη δουλειά μου και με τη σχέση μου με τον Omar. Να μην είμαι πλάι του, στον τάφο της Arifeh… δεν θα ήθελα να μιλήσω αυτή την στιγμή…
Μπορώ μόνον να πω ότι υφίσταμαι στο πετσί μου τη μοίρα τόσων Παλαιστίνιων, όπως στην απαγόρευση εισόδου του Omar για δεκαετίες, απαγόρευση στην ίδια τη γη του. Κι εγώ αναρωτιόμουν, κάθε φορά που το συζητούσαμε, πως υποφέρεται ένας τέτοιος πόνος χωρίς θάνατο;
Να μην μπορείς να δεις τη μάνα σου που είναι στην άλλη πλευρά, στα Κατεχόμενα, να μην μπορείς να δεις τα’ αδέλφια σου, τη γη σου. Τώρα μπορώ ν’ απαντήσω, τώρα που η γη που λατρεύω, οι φίλοι μου, ένα μέρος της οικογένειάς μου, ο τάφος της πιο γλυκιάς γυναίκας του κόσμου, βρίσκονται στην άλλη πλευρά και μου απαγορεύεται να περάσω.
Μόλις συνέλθω απ’ όλα αυτά, θα δοθώ στη δουλειά μου, ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος για να εκφράσω όλο αυτόν τον πόνο.
Ζήτω το μοναδικό δημοκρατικό κράτος στη Μέση Ανατολή.
Σας χαιρετώ
Anita Mosca
Για τη μεταφορά στην ελληνική: Νίκος Κλειτσίκας (http://www.nikosklitsikas.gr/)
Σημείωση:
Σε λίγες ημέρες η φίλη μου Anita Mosca θα βρεθεί στην Αθήνα, για μια συνεργασία που αφορά το έργο του Ghassan Kanafani, "Επιστροφή στη Χάιφα".

 

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]

<< Αρχική σελίδα